Vanmiddag viel de krant in de brievenbus en tot onze grote verrassing stond daar het kerstverhaal dat David dit jaar had geschreven pagina groot in. Een extra grote verrassing: hij bleek de eerste prijs te hebben gewonnen! En wat voor een prijs...een 5 gangen all in diner voor 4 personen bij restaurant het Pakhuus hier in Oudeschild; een van de beste restaurants van het eiland. Daar gaan we heerlijk van genieten!
Hieronder het verhaal; veel leesplezier en iedereen hele Gezegende Kerstdagen gewenst!
Het Kerstverhaal
Het haardvuur was gedoofd en er lagen alleen nog wat kooltjes na te smeulen, waardoor de donkere woonkamer van het Texelse vissershuisje in een mysterieuze oranje gloed was gehuld. Op de eikenhouten tafel in de hoek brandde een kaars. Het flauwe schijnsel gaf net genoeg licht om iets te kunnen zien. Hij zat voorovergebogen achter de tafel en staarde naar een wit vel papier. Zijn kroontjespen lag er naast.
Zijn vrouw Betsie was al naar bed gegaan. ‘Kruip toch ook onder de warme wol, Willem’, had ze bij hem aangedrongen. Maar hij had geantwoord: ‘Morgenochtend om negen uur is de deadline van de Kerstverhalenwedstrijd voor de krant.’ Hoofdschuddend was ze de krakende trap opgeklommen en had nog geroepen: 'Waarom lever je niet gewoon een oud verhaal van een aantal jaar geleden in?! Dat weet de jury toch niet meer.’
De vlam van de kaars danste zachtjes in wind die naar binnen wist te dringen door de kieren van het raamkozijn. De wind floot om het huis en sloeg regendruppels tegen het raam. Dit gure weer gaf hem ook niet de inspiratie waar hij naar op zoek was. In een goed Kerstverhaal moesten er geen regendruppels, maar witte sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen vanuit een grauwe lucht.
Hij wreef met zijn hand door zijn grijze baard en zuchtte diep. Een pakkende eerste zin is een belangrijk ingrediënt voor een goed verhaal. Al meer dan twintig eerste zinnen had hij op papier gekrabbeld, maar deze lagen nu als verfrommelde propjes om zijn stoel op de houten vloer.
Vorig jaar had hij nog de tweede prijs gewonnen: een dinerbon voor twee personen in een gerenommeerd Texels restaurant. Samen met Betsie had hij heerlijk gedineerd en was hij geïnspireerd geraakt om dit jaar opnieuw een mooie prijs binnen te slepen met een romantisch Kerstverhaal. Deze inspiratie was naarmate het jaar vorderde langzaam weggeëbd en vanavond was het onvindbaar.
Hij had een oude Kerst-LP van Frank Sinatra opgezet om in de Kerststemming te komen, maar het had niet geholpen. Ook de kom met dampende erwtensoep - volgens het oude familierecept - had hem niet de inspiratie kunnen geven. Hij zag zijn kans op een mooie prijs al aan zich voorbijgaan. Maar wat nog belangrijker was; hij moest een goed verhaal hebben voor Kerstavond. Het was traditie geworden dat hij op Kerstavond zijn zelfgeschreven Kerstverhaal voorlas aan zijn kleinkinderen. Ook dit jaar werd er van hem verwacht dat hij weer met een origineel verhaal zou komen.
Als laatste redmiddel had hij uit zijn boekenkast alle bekende Kerstvertellingen erbij gepakt om al lezend iets van inspiratie op te doen. Boeken zoals ‘Voetstapjes in de sneeuw’ van W.G. van de Hulst, ‘A Christmas Carol’ van Charles Dickens en zelfs 'De kronieken van Narnia’ van C.S. Lewis lagen verspreid over de tafel. Precies in het midden van al die opengeslagen boeken lag het lege witte blaadje geduldig te wachten op de hand van de schrijver.
Voor de zoveelste keer pakte hij opnieuw vol goede moed de kroontjespen in zijn hand en doopte deze in het potje met zwarte inkt. Zijn kleinkinderen hadden hem vorig jaar met Kerst een iPad cadeau gedaan. Ze hadden gezegd: ‘Dan kunt u volgend jaar met dit moderne apparaat het Kerstverhaal schrijven.’ Maar hij vond dat een goedgeschreven verhaal op de klassieke ouderwetse manier opgetekend hoorde te worden. Hij bracht de pen, die volgezogen was met inkt, voorzichtig naar het witte smetteloze papier en begon te schrijven. De pen gleed over het papier en zweefde van tijd tot tijd weer terug naar de inktvoorraad om vervolgens weer te landen op de plek waar het laatste woord tevoorschijn was gekomen. Woord na woord, zin na zin verscheen op het papier. Een begin van een verhaal begon zich te ontvouwen, waarin zelfs sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden.
Maar plotseling na een paar minuten verstijfde zijn hand. Niet vanwege de kou, ook niet vanwege zijn vermoeide spieren, maar op onverklaarbare wijze kon hij niet verder schrijven. Er vloeide geen volgend woord meer uit zijn pen. Niet omdat de inkt op was, maar simpelweg omdat er geen nieuw woord uit zijn hart omhoog borrelde. Hij probeerde nog wel wat Kerstachtige woorden uit zijn binnenste naar buiten te persen, maar het was tevergeefse moeite. Verslagen veegde hij het papier van het tafelblad en zakte met zijn vermoeide hoofd tussen zijn opengeslagen boeken.
De volgende morgen schrok hij wakker toen hij de stem van Betsie hoorde: ‘Willem, wakker worden!’ Hij opende zijn ogen en zag dat hij met zijn hoofd op de tafel in slaap was gevallen. Verschrikt keek hij op de klok en zag dat hij nog maar minder dan een uur had om zijn verhaal in te leveren bij de krant. 'Dat ga ik nooit meer redden’, zei hij met een gebroken stem. Hij keek zijn vrouw aan en zei: ‘Sorry Betsie, dit jaar geen luxueus diner in een Texels restaurantje.’ Ze aaide hem over zijn rug en zei: ‘Dat maakt toch helemaal niet uit.’ ‘Maar hoe moet het dan op Kerstavond als de kleinkinderen komen? Welk verhaal moet ik dan voorlezen?’ Betsie glimlachte naar hem en zei: ‘Ik ken nog wel een mooi verhaal dat je voor kan lezen.’
Op Kerstavond zaten al zijn kleinkinderen bij het knapperende vuur van de open haard. Betsie had voor iedereen een kop warme chocolademelk met slagroom. Eén van de kleinkinderen riep: ‘Opa, heeft u weer zo’n mooi Kerstverhaal geschreven?’ Hij antwoordde: ‘Ik heb zeker een mooi Kerstverhaal, maar dit jaar heb ik het niet zelf geschreven.’ Hij pakte een dik zwart boek met gouden letters op de voorkant. Hij zei: 'Dit oude boek is nog van mijn overgrootvader geweest. Het verhaal dat ik ga voorlezen is honderden jaren geleden geschreven door Lukas.’ Hij bladerde naar de juiste bladzijde en begon te lezen: ‘Ook Jozef ging samen met zijn aanstaande vrouw Maria op weg naar Bethlehem…’ De kleinkinderen zaten ademloos te luisteren. Tijdens het lezen gaf hij Betsie een knipoog en dacht hij bij zichzelf: ‘Dit blijft met recht het allermooiste Kerstverhaal.’
