15 jaar getrouwd!

Op 25 september 2003
beloofden we elkaar trouw.
Op 25 september 2018
kijken we dankbaar terug op de afgelopen 15 jaar waarin we keer op keer Gods genade mochten zien.
Speciaal voor deze dag liet David een logo ontwerpen (dankjewel Mir!) wat die dag overal terugkwam. In de vlaggenlijn in de kamer, de taart...geweldig met zulke leuke details!
Wie had 15 jaar geleden gedacht dat we hier op Texel zo ons plekje mochten vinden en genieten van al het goede dat God geeft!
Wat mogen we veel zegeningen tellen...met onze prachtige kindjes als mooiste geschenk...en kijken we uit naar een hoopvolle toekomst samen met Onze Hemelse Vader!

De dag dat mijn dochter geen Happy Meal meer wilde

Afgelopen zomer genoten we van een heerlijke vakantie. Allereerst op ons prachtige eiland. Wat hebben we de zee en het strand vaak gezien! Wat een kadootje hier te mogen wonen! Toen David ook vakantie had vertrokken we voor twee weken naar Denemarken. We genoten van twee dagen legoland en de prachtige rust en natuur. Onze laatste vakantieweek verbleven we in Lunteren met als hoogtepunt de bruiloft van Ruben en Williene! En toen was het toch echt tijd voor het 'gewone leven'... Afgelopen maandag gingen Jael en Joas weer naar school en begon voor ons het werk weer.
Joas naar groep 3 bij meester Thomas (Oom Thomas) en Jael alweer naar groep 7 bij meester Johan (opa). Wat worden ze alweer groot! In onze vakantie schreef David er een prachtige column over:

De dag dat mijn dochter geen Happy Meal meer wilde

Op een dag lijkt de tijd je in te halen. Dat gevoel had ik afgelopen zomer, toen ik me realiseerde dat mijn dochter alweer bijna tien jaar is. Tijdens de eerste levensjaren gaan de ontwikkelingen zo snel dat je erop gefocust bent om niets te missen. Haar eerste boterham, haar eerste woordjes, haar eerste stapjes; elke nieuwe stap voelt als een grote overwinning in haar jonge leven.

Maar naarmate de jaren vorderen worden deze stapjes meer vanzelfsprekend, waardoor je er minder op gaat letten en er minder aandacht voor hebt. Tot afgelopen zomer, toen mijn dochter geen Happy Meal meer wilde. Het begon allemaal in een bootje op een meer in Denemarken.

We hadden een zomerhuisje gehuurd aan een meer in de ongerepte Deense natuur.
Niet wetende dat er een klein rood vissersbootje in de tuin zou liggen, had ik thuis op het laatste moment toch nog snel drie vishengels achterin de auto gegooid. Terwijl een visarend boven ons hoofd cirkelde loerend naar een lekker hapje, gooiden mijn zoontje en ik onze hengels in het water. Het rode bootje lag half verscholen tussen het riet, zodat we niet meegevoerd zouden worden door de stroming. Mijn dochter was ook mee, maar haar hengel lag onaangeroerd op de bodem van

het bootje. Ze zou alleen maar kijken. Dit was echter van korte duur, toen haar broertje binnen een mum van tijd een vis wist binnen te halen. Het duurde niet lang voordat ook zij een mooi exemplaar aan haar haakje had bungelen. Toen ze enkele dagen later samen met haar moeder een stukje ging varen, nam ze ook een hengel mee. Omdat ik dacht dat het vooral mijn vaderlijke invloed was, waardoor ze die vis had gevangen, had ik er weinig vertrouwen in dat het een kans van slagen had.

Ik vond het vooral schattig dat ze een poging ging wagen. Tot mijn grote verbazing hoorde ik echter enkele minuten later een kreet van blijdschap over het water galmen. Zonder moeite wist ze haar eigen gevangen vis ook zelf van het haakje te bevrijden. Naast verbazing was het vooral trots wat ik voelde. Dit gevoel werd bevestigd toen ik haar de volgende dag in het zwembad van de hoge duikplank zag springen. Ze had de één na de ander al in het water zien plonsen en dit leek haar ook wel een spetterend idee. Maar van bovenaf zag alles er toch iets spannender uit, dan vanuit het water. Na iedere poging klom ze teleurgesteld weer van het trappetje af. Ze wilde zo graag, maar de angst wist haar iedere keer te overmeesteren wanneer ze op het punt stond te gaan springen. Pas toen niemand keek klom ze stiekem omhoog en durfde ze de sprong te wagen. Enthousiast kwam ze naar me toe gerend, dat het haar gelukt was.

Natuurlijk wilde ik dit ook met mijn eigen ogen zien.
Dit mocht, maar dan alleen glurend van achter een muurtje, zodat het net leek alsof niemand keek. Als een trotse vader kwam ik tevoorschijn toen ze daar glunderend in het water lag te spartelen. Het leek wel of deze overwinning haar de moed gaf om de strijd met haar angst te lijf te gaan.

Toen ik haar in Legoland vroeg om samen met mij in de achtbaan te gaan, zag ik daar diezelfde strijdbare blik in haar ogen, afgewisseld met vertwijfeling. Maar de strijdlust won het opnieuw. Samen klom ze in het karretje van de achtbaan en voor ik het wist stonden we weer opnieuw in de rij voor een volgende rit. En wanneer je in de achtbaan durft, dan durf je alles. Dan durf je ook zelf een tank te besturen in het Nationaal Militair Museum. Met een echte soldatenhelm en een overwinningsuitdrukking op haar gezicht, reed ze weg alsof ze dit iedere dag deed. En tja, wanneer je in het pannenkoekenhuis geen kinderpannenkoek meer wil, dan is het logisch dat je bij de MacDonalds geen Happy Meal meer gaat bestellen. Haar argument was omdat ze meer dan vier kipnuggets wilde. Maar stiekem wist ik dat ze het Happy Meal-cadeautje opofferde voor een veel grotere prijs. Ze had geproefd van het gevoel van overwinning op haar angsten die haar als kind klein hielden. Ze was op weg om langzaam maar zeker zich hieraan te ontworstelen. Gelukkig wilde ze nog wel een ijsje na haar menu met 9 Kipnuggets. Ze had immers geen Danoontje meer nu ze geen Happy Meal had genomen. Vanzelfsprekend werd het geen kinderijsje, maar een echte MCFlurry met M&M’s. Glimlachend keek ik toe hoe ze van haar ijsje zat te smullen. Ik vroeg me af waar de tijd gebleven was, maar tegelijkertijd kon ik niet wachten om het volgende avontuur met haar te gaan beleven!

Twee nieuwe Texelaars

Afgelopen vrijdag was een bijzondere dag. Onze lieve (schoon)vader en (schoon)moeder verhuisden naar Texel!
Ze kregen de sleutel van een prachtig huis in de Cocksdorp.
Het maakt ons opnieuw enorm dankbaar!
Toen we ruim een jaar geleden alles achter ons moesten laten en het nieuwe avontuur tegemoet gingen, was het achterlaten van mensen wel het moeilijkste...
Mijn ouders nu weer dichtbij krijgen is een prachtig kado! Niet in de laatste plaats voor Jael en Joas die vast veel gaan genieten van opa en oma in de buurt.

Al sinds ik klein ben vertelden mijn ouders dat, als ze eenmaal richting pensioen zouden gaan, ze graag weg wilde uit de drukte van de randstad en wilden wonen op een plek met meer ruimte en natuur. Ook is de liefde voor de Waddeneilanden ons als kinderen al met de paplepel ingegoten. Nu mijn broertje als laatste kind weggaat uit Zwijndrecht en mijn ouders alle kinderen ver weg hebben wonen was de beslissing snel gemaakt.
Net als wij waren ze verliefd geworden op het eiland Texel, de natuur, de rust, de cultuur en de mensen.

Afgelopen vrijdag verwelkomde we mijn ouders met een dikke knuffel en tranen van dankbaarheid en...een speciaal kado!
Aan de vlaggenmast in hun voortuin werd de Texelse vlag gehesen die mooi mocht wapperen in de Texelse wind!
Welkom thuis papa en mama!

Dorpskrant

Een aantal keren per jaar komt de dorpskrant van Oudeschild uit. Een leuk krantje waarin het wel en wee van het dorp beschreven wordt.
David werd gevraagd een stukje te schrijven over het werk dat hij doet als voorganger. Voor veel mensen een niet zo bekend beroep.
Onder het kopje `Werk in uitvoering´ schreef hij het volgende stukje.
Wat een leuke reacties kwamen erop en wat een mooie manier om ons voor te mogen stellen!

Werk in Uitvoering

Toen we vorig jaar als gezin plannen maakten om van Hendrik Ido Ambacht naar Texel te verhuizen, hadden we niet gedacht dat we in zo’n prachtig historisch vissershuisje in de Kerkesteeg zouden komen te wonen.

Veel mensen vragen of het toeval is dat ik als voorganger een huis in de Kerkesteeg op nummer 1 heb gekocht, vlakbij het schilderachtige witte Zeemanskerkje. Ik moet dan allereerst uitleggen dat ik geen dominee ben van de Zeemanskerk. En of het toeval is dat een voorganger in de Kerkesteeg woont weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat we ons erg op ons plekje voelen in Oudeschild. Aangezien ik voorganger ben van de Baptisten Gemeente in Den Burg, is het erg fijn om na een dag werken weer thuis te komen in het gezellige dorpje aan de Waddendijk.

Na mijn middelbare school ben ik theologie gaan studeren in Leuven, de bruisende studentenstad in België. Tijdens de opleiding theologie wordt je opgeleid om predikant te worden. Maar na het afronden van mijn studie voelde ik me nog niet geroepen om dit beroep uit te gaan oefenen. Ik ben toen gaan werken als hulpverlener in de verslavingszorg.  Dit uitdagende werk heb ik elf jaar volgehouden. Omdat ik in die elf jaar ontzettend veel geleerd heb en veel ervaring heb opgedaan in het werken met mensen van verschillende achtergronden en met uiteenlopende problematieken, was ik er klaar voor om een volgende stap te zetten.  Als voorganger werk je immers ook met mensen, die allemaal hun eigen unieke levensverhaal hebben.

Maar zo’n stap zet je niet alleen. Ik, David Lodder, ben getrouwd met Rachel en we hebben we twee kinderen; Jael is negen jaar en Joas is zes jaar oud. We hebben met elkaar als gezin het besluit moeten nemen om afscheid te nemen van ons leventje in de rumoerige Randstad om neer te strijken op het rustige Waddeneiland. Een besluit dat soms best lastig was, maar tegelijkertijd bleef het avontuur lonken en kunnen we nu zeggen dat we er zeker geen spijt van hebben. We genieten enorm van ons leven hier in Oudeschild. We hebben ons vanaf het allereerste moment welkom gevoeld door alle vriendelijke en oprechte mensen in Oudeschild. De kinderen hebben het naar hun zin op de Bruinvis en we hebben voor het eerst kennisgemaakt met de feestvreugde van Sint-Maarten en Ouwe Sunder.

Het nieuwe leven op Texel is een geweldig avontuur voor ons als gezin, maar voor mij persoonlijk als voorganger ook een inspirerende ontdekkingstocht. De Baptisten Gemeente is namelijk de eerste kerk waar ik als voorganger werkzaam ben. Langzaam maar zeker kom ik erachter wat het werk van een voorganger in de praktijk betekent.

Allereerst ben je als  voorganger eindverantwoordelijk voor het reilen en zeilen in de kerkelijke gemeente. Samen met een groep leiders bepalen we het beleid en de visie van de gemeente en proberen we dit zo goed mogelijk handen en voeten te geven in het leven van alledag. Want voorganger ben je niet alleen op zondag. Veel mensen hebben misschien wel dat beeld van een dominee. Een dominee is een vrome godsdienstige man, die doordeweeks heel de dag in zijn studeerkamertje de bijbel zit te lezen en dan op zondag vanaf een preekgestoelte zijn gemeente streng toespreekt hoe ze zouden moeten leven.

Niets is minder waar - hoewel de zondag weliswaar een belangrijke dag is, waar we als gemeente bij elkaar komen en ik vanaf het podium de mensen een inspirerende boodschap probeer te brengen - , bestaat de kern van mijn werk vooral uit persoonlijke ontmoetingen met mensen.

Met een duur woord wordt dat ook wel ‘Pastoraat’ genoemd. Dit komt van het Latijnse woord ‘pastor’ wat ‘herder’ betekent. Dit is natuurlijk een prachtig beeld dat de meeste Texelaars wel begrijpen.

Als voorganger ben je eigenlijk herder van een kudde schapen. Je houdt de kudde in de gaten en zorgt voor je schapen. En wanneer er een schaapje verdwaald is, dan zoek je het op. Wanneer een schaap gewond of ziek is, dan verzorg je het. En als herder ben je steeds op zoek naar grazige groene weiden, waar je kudde tot rust kan komen. Zo mag ik ook zorgdragen voor de mensen die bij de Baptisten Gemeente zijn aangesloten en zoek ik mensen persoonlijk op om naast hen te staan in het vaak weerbarstige leven.

De kerk is geen gesloten gemeenschap, maar heet iedereen welkom, die nieuwsgierig is naar het geloof. We zijn in januari ook weer gestart met de Alpha-cursus, waar we op een eenvoudige manier uitleggen wat het christelijk geloof inhoudt en in gesprek gaan met mensen die op zoek zijn naar de zin van het leven. En ook op zondagochtend mogen we iedere keer weer gasten verwelkomen in onze diensten. Vaak zijn dit toeristen, die gewend zijn om aan de overkant op zondag een kerk te bezoeken, maar ook Texelaars komen regelmatig een kijkje nemen hoe de diensten er bij ons aan toe gaan. Een veelgehoorde reactie is dat mensen zich welkom voelen en vooral het vreugdevolle karakter van de diensten bijzonder vinden.

Al met al kom ik genoeg uitdaging tegen in mijn nieuwe werk op Texel. Maar bovenal ben ik dankbaar dat we op dit unieke plekje in Nederland mogen wonen in het mooiste dorp met de naam Oudeschild! Zou het toeval zijn dat we in Oudeschild zijn komen wonen?

Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat toen Jezus zo’n 2000 jaar geleden hier op aarde rondwandelde, Hij ook in een vissersdorp heeft gewoond. Hij was bevriend met vissers – Hij was een Fishermen Friend. Hij ging niet in Jeruzalem wonen bij de vrome Schriftgeleerden, maar Hij verbleef bij de ‘gewone’ mensen, omdat Hij juist die mensen bijzonder vond. Ik ben blij dat wij niet in ‘het Jeruzalem van Texel’ een huis hebben gevonden, maar dat we dichtbij de vissers mogen wonen. Dichtbij onze Oudeschildse dorpsgenoten beginnen we ons steeds meer thuis te voelen op dit schitterende eiland!

Live your dreams; don't dream your life

Toen we vorig jaar aan de kinderen vertelden over de verhuizing naar Texel gaven we Jael een boekje. In dit boekje kon ze schrijven wat ze leuk/moeilijk/spannend vond en de vragen die ze had. In dit boekje vonden we vorig jaar juni deze briefjes: Jael had een droom!

Nu bijna een jaar later is haar droom uitgekomen; afgelopen vakantie kwamen twee vriendinnen van haar vorige school logeren!
Wat hebben ze genoten van het eiland en van elkaar!
Voor Jael en ook voor ons een mooie bemoediging: blijf je dromen delen en ga ervoor om ze uit te laten komen!

Trots!

26 april 2017: een bijzondere dag! We kregen de sleutel van ons huis op Texel! Wat waren we blij!
26 april 2018: Joas heeft vandaag zijn
A diploma gehaald! Wat zijn we trots op hem!

Bij het wennen aan Texel hoorde ook het wennen aan een nieuw zwembad en zwemles. Het heeft heel wat weken geduurd voordat Joas zonder tranen naar de zwemles ging. Maar toen hij eenmaal gewend was ging hij als een speer! Hij begon zwemles zelfs leuk te vinden, zeker toen hij naar het diepste badje mocht. Met sprongen ging hij vooruit en mocht na een paar lessen daar dus ook al afzwemmen!
Vandaag was het zover; we zaten langs het zwembad om hem aan te moedigen.
Toen het tijd was om de diploma's uit te delen en alle kinderen die afzwommen om de juffen heen stonden hadden ze nog wel 1 speciale mededeling: Joas Lodder had wel een hele goeie borst crawl laten zien! Dat was alle juffen opgevallen en moest echt even genoemd worden.
Wat zijn we trots op hem! Wonen op een eiland zonder zwemdiploma kan natuurlijk niet ;-)

Optreden met het Oudeschilder Visserskoor

Afgelopen zaterdag was het zover.
Na weken van hard oefenen op school en in het dorpshuis mocht Jael met haar klas optreden met het Oudeschilder Visserskoor. Het hele dorpshuis zat vol enthousiaste mensen.
Wat hebben we genoten van de zeemansliederen en wat stond Jael te stralen!
Weer een stukje meer inburgeren hier in het prachtige vissersdorp met zo'n rijke geschiedenis en cultuur.