Cursus Texel voor beginners

Een aantal weken geleden stond het in de krant:
Cursus Texel voor beginners.
De door Ecomare georganiseerde cursus
biedt nieuwe en gevestigde Texelaars
een schat een informatie over hun eiland’.

Dat leek ons wel wat dus we gaven ons op.
Net als mijn ouders die als nieuwe Texelaars ook graag
meer wilde weten over dit prachtige eiland.
Vier dinsdag avonden in Ecomare en Kaapskil (museum in Oudeschild).
Het programma is afwisselend met verschillende sprekers.
Over de natuur op Texel, het ontstaan, de maritieme geschiedenis, de gouden eeuw
en Texel sociaal cultureel; over bijzonderheden van de Texelaars.
Een soort inburgerings cursus over dit toch zo bijzonder stukje land.
Gelukkig zonder examen ;-)

Inmiddels hebben we er twee avonden gehad en zijn we blij dat
we aan deze cursus mee kunnen doen! Het is leuk en leerzaam.
Op naar de volgende twee!

Toen ik vanmorgen de kinderen naar school bracht en zoals bijna elke dag langs
de Waddenzee terug naar huis liep zwommen er twee zeehondjes vlakbij.
Wat blijft dat bijzonder! Daar kan geen cursus tegenop!

Kapitein Joas

Het nieuwe jaar is weer begonnen!
We kijken terug op mooie kerstdagen en een fijne jaarwisseling
en genoten als gezin van een drukke maar gezellige kerstvakantie.

Nu de vakantie weer voorbij is en de school weer is begonnen stonden er meteen leuke activiteiten op het programma. Jael neemt vanaf deze week op dinsdagmorgen deel aan de Plusklas in Den Burg waar een aantal kinderen van verschillende scholen op Texel samenkomen voor wat extra uitdaging.
Ze had het goed naar haar zin!

Joas genoot van een heel bijzonder uitstapje naar de Teso boot de Texelstroom.
De vader van een meisje uit zijn klas is kapitein
en had de hele klas uitgenodigd voor een bezoekje en kijkje achter de schermen.
Gelukkig hadden ze ook nog wat ouders nodig als begeleiders ;-)
Van machine kamer tot controle kamer en stuurhut; overal mochten we kijken.
Prachtig om de boot die ons toch zo vaak naar de overkant en thuis brengt eens goed te bekijken!

Ere zij God!

Alweer de laatste blog van dit jaar.
Alweer bijna 1,5 jaar geleden dat we verhuisden
naar Texel en dit nieuwe avontuur
aan mochten gaan.

We mogen terugkijken op een mooi jaar,
waarin we ons plekje op Texel
steeds meer mochten vinden.
We voelen ons hier zo thuis en zijn dankbaar

dat God ons op deze mooie plek heeft gebracht.

 Ere zij God!

De kerstperiode ligt voor ons.
Een mooie tijd waarin we stil mogen staan bij het wonder van Gods liefde.
Hij die Zijn eigen zoon gaf voor ons.
We mogen weten dat Hij het
stralende licht is
dat naar deze wereldis gekomen
zodat we wij niet langer
in de duisternis hoeven leven.

Dat is ook ons gebed voor het nieuwe jaar
dat voor ons ligt.
Dat Zijn licht in ons leven mag schijnen
en wij Zijn licht mogen uitdelen

aan de mensen om ons heen.

We willen iedereen dan ook

Gezegende kerstdagen toebidden

en Zijn onmisbare nabijheid voor

het nieuwe jaar dat voor ons ligt!

David & Rachel
Jael & Joas

Dankbaar

Een tijdje geleden kwam ik dit bordje tegen. Het deed mij denken aan mijn omaatje.
Ze vertelde dat er elke dag wel iets is om dankbaar voor te zijn.
De trouwtekst van opa en oma kwam uit 1 Tessalonicenzen 5:16-18:

'Verblijdt u altijd
Bid zonder ophouden
Dank God in alles'

En zo is het! Wat hebben we het goed en wat zijn we dankbaar voor alle zegeningen.


Dankbaar voor:

....onze lieve Jael die in oktober haar 10e verjaardag mocht vieren.
Alweer in groep 7 op school en prachtig aan het opbloeien. We genieten van haar!

....een heerlijke herfstvakantie in Apeldoorn. Genoten van vriendschap, rust en ontspanning.

....de adembenemend mooie natuur op Texel; het voelt nog elke dag zo bijzonder hier te mogen wonen.

...de nieuw baan van Rachel. Ze werkt inmiddels alweer bijna een half jaar met veel plezier bij de Novalishoeve. Als ambulant begeleider bij een zorginstelling met zorgboerderij op Texel.

....de gezelligheid van Sint Maarten in het dorp; overal zingende kindjes met lampions.
Kaarsjes, lampjes en vuurkorven langs de sfeervolle huisjes van Oudeschild.

....de schoenendoosactie waar we met onze gemeente 116 schoenendozen vulden met spullen voor
kinderen in verschillende landen die vaak helemaal niets hebben.

....onze stoere Joas die afgelopen weekend alweer 7 jaar werd!
In groep 3 bij meester (oom) Thomas geniet hij van het lezen en schrijven. Een kanjer is het!

...ons heerlijke huis in de Kerkesteeg dat nu de dagen wat donker en kouder worden, zoveel gezelligheid en warmte geeft. Wat is het heerlijk thuiskomen als de houtkachel brandt!

....zoveel lieve mensen om ons heen die maken dat we ons hier zo thuis voelen

....de enthousiaste inzet en creativiteit binnen de gemeente nu we ons voorbereiden op de kerstperiode en verschillende diensten en activiteiten organiseren

Maar....vooral ook zo dankbaar voor alles wat misschien elke dag zo gewoon voelt.
Eten, drinken, een bed om in te slapen, kleding, gezondheid...

Dankbaar!

15 jaar getrouwd!

Op 25 september 2003
beloofden we elkaar trouw.
Op 25 september 2018
kijken we dankbaar terug op de afgelopen 15 jaar waarin we keer op keer Gods genade mochten zien.
Speciaal voor deze dag liet David een logo ontwerpen (dankjewel Mir!) wat die dag overal terugkwam. In de vlaggenlijn in de kamer, de taart...geweldig met zulke leuke details!
Wie had 15 jaar geleden gedacht dat we hier op Texel zo ons plekje mochten vinden en genieten van al het goede dat God geeft!
Wat mogen we veel zegeningen tellen...met onze prachtige kindjes als mooiste geschenk...en kijken we uit naar een hoopvolle toekomst samen met Onze Hemelse Vader!

De dag dat mijn dochter geen Happy Meal meer wilde

Afgelopen zomer genoten we van een heerlijke vakantie. Allereerst op ons prachtige eiland. Wat hebben we de zee en het strand vaak gezien! Wat een kadootje hier te mogen wonen! Toen David ook vakantie had vertrokken we voor twee weken naar Denemarken. We genoten van twee dagen legoland en de prachtige rust en natuur. Onze laatste vakantieweek verbleven we in Lunteren met als hoogtepunt de bruiloft van Ruben en Williene! En toen was het toch echt tijd voor het 'gewone leven'... Afgelopen maandag gingen Jael en Joas weer naar school en begon voor ons het werk weer.
Joas naar groep 3 bij meester Thomas (Oom Thomas) en Jael alweer naar groep 7 bij meester Johan (opa). Wat worden ze alweer groot! In onze vakantie schreef David er een prachtige column over:

De dag dat mijn dochter geen Happy Meal meer wilde

Op een dag lijkt de tijd je in te halen. Dat gevoel had ik afgelopen zomer, toen ik me realiseerde dat mijn dochter alweer bijna tien jaar is. Tijdens de eerste levensjaren gaan de ontwikkelingen zo snel dat je erop gefocust bent om niets te missen. Haar eerste boterham, haar eerste woordjes, haar eerste stapjes; elke nieuwe stap voelt als een grote overwinning in haar jonge leven.

Maar naarmate de jaren vorderen worden deze stapjes meer vanzelfsprekend, waardoor je er minder op gaat letten en er minder aandacht voor hebt. Tot afgelopen zomer, toen mijn dochter geen Happy Meal meer wilde. Het begon allemaal in een bootje op een meer in Denemarken.

We hadden een zomerhuisje gehuurd aan een meer in de ongerepte Deense natuur.
Niet wetende dat er een klein rood vissersbootje in de tuin zou liggen, had ik thuis op het laatste moment toch nog snel drie vishengels achterin de auto gegooid. Terwijl een visarend boven ons hoofd cirkelde loerend naar een lekker hapje, gooiden mijn zoontje en ik onze hengels in het water. Het rode bootje lag half verscholen tussen het riet, zodat we niet meegevoerd zouden worden door de stroming. Mijn dochter was ook mee, maar haar hengel lag onaangeroerd op de bodem van

het bootje. Ze zou alleen maar kijken. Dit was echter van korte duur, toen haar broertje binnen een mum van tijd een vis wist binnen te halen. Het duurde niet lang voordat ook zij een mooi exemplaar aan haar haakje had bungelen. Toen ze enkele dagen later samen met haar moeder een stukje ging varen, nam ze ook een hengel mee. Omdat ik dacht dat het vooral mijn vaderlijke invloed was, waardoor ze die vis had gevangen, had ik er weinig vertrouwen in dat het een kans van slagen had.

Ik vond het vooral schattig dat ze een poging ging wagen. Tot mijn grote verbazing hoorde ik echter enkele minuten later een kreet van blijdschap over het water galmen. Zonder moeite wist ze haar eigen gevangen vis ook zelf van het haakje te bevrijden. Naast verbazing was het vooral trots wat ik voelde. Dit gevoel werd bevestigd toen ik haar de volgende dag in het zwembad van de hoge duikplank zag springen. Ze had de één na de ander al in het water zien plonsen en dit leek haar ook wel een spetterend idee. Maar van bovenaf zag alles er toch iets spannender uit, dan vanuit het water. Na iedere poging klom ze teleurgesteld weer van het trappetje af. Ze wilde zo graag, maar de angst wist haar iedere keer te overmeesteren wanneer ze op het punt stond te gaan springen. Pas toen niemand keek klom ze stiekem omhoog en durfde ze de sprong te wagen. Enthousiast kwam ze naar me toe gerend, dat het haar gelukt was.

Natuurlijk wilde ik dit ook met mijn eigen ogen zien.
Dit mocht, maar dan alleen glurend van achter een muurtje, zodat het net leek alsof niemand keek. Als een trotse vader kwam ik tevoorschijn toen ze daar glunderend in het water lag te spartelen. Het leek wel of deze overwinning haar de moed gaf om de strijd met haar angst te lijf te gaan.

Toen ik haar in Legoland vroeg om samen met mij in de achtbaan te gaan, zag ik daar diezelfde strijdbare blik in haar ogen, afgewisseld met vertwijfeling. Maar de strijdlust won het opnieuw. Samen klom ze in het karretje van de achtbaan en voor ik het wist stonden we weer opnieuw in de rij voor een volgende rit. En wanneer je in de achtbaan durft, dan durf je alles. Dan durf je ook zelf een tank te besturen in het Nationaal Militair Museum. Met een echte soldatenhelm en een overwinningsuitdrukking op haar gezicht, reed ze weg alsof ze dit iedere dag deed. En tja, wanneer je in het pannenkoekenhuis geen kinderpannenkoek meer wil, dan is het logisch dat je bij de MacDonalds geen Happy Meal meer gaat bestellen. Haar argument was omdat ze meer dan vier kipnuggets wilde. Maar stiekem wist ik dat ze het Happy Meal-cadeautje opofferde voor een veel grotere prijs. Ze had geproefd van het gevoel van overwinning op haar angsten die haar als kind klein hielden. Ze was op weg om langzaam maar zeker zich hieraan te ontworstelen. Gelukkig wilde ze nog wel een ijsje na haar menu met 9 Kipnuggets. Ze had immers geen Danoontje meer nu ze geen Happy Meal had genomen. Vanzelfsprekend werd het geen kinderijsje, maar een echte MCFlurry met M&M’s. Glimlachend keek ik toe hoe ze van haar ijsje zat te smullen. Ik vroeg me af waar de tijd gebleven was, maar tegelijkertijd kon ik niet wachten om het volgende avontuur met haar te gaan beleven!

Twee nieuwe Texelaars

Afgelopen vrijdag was een bijzondere dag. Onze lieve (schoon)vader en (schoon)moeder verhuisden naar Texel!
Ze kregen de sleutel van een prachtig huis in de Cocksdorp.
Het maakt ons opnieuw enorm dankbaar!
Toen we ruim een jaar geleden alles achter ons moesten laten en het nieuwe avontuur tegemoet gingen, was het achterlaten van mensen wel het moeilijkste...
Mijn ouders nu weer dichtbij krijgen is een prachtig kado! Niet in de laatste plaats voor Jael en Joas die vast veel gaan genieten van opa en oma in de buurt.

Al sinds ik klein ben vertelden mijn ouders dat, als ze eenmaal richting pensioen zouden gaan, ze graag weg wilde uit de drukte van de randstad en wilden wonen op een plek met meer ruimte en natuur. Ook is de liefde voor de Waddeneilanden ons als kinderen al met de paplepel ingegoten. Nu mijn broertje als laatste kind weggaat uit Zwijndrecht en mijn ouders alle kinderen ver weg hebben wonen was de beslissing snel gemaakt.
Net als wij waren ze verliefd geworden op het eiland Texel, de natuur, de rust, de cultuur en de mensen.

Afgelopen vrijdag verwelkomde we mijn ouders met een dikke knuffel en tranen van dankbaarheid en...een speciaal kado!
Aan de vlaggenmast in hun voortuin werd de Texelse vlag gehesen die mooi mocht wapperen in de Texelse wind!
Welkom thuis papa en mama!